Etnografia

Wikipedia: carska antysemicka fałszywka opisująca rzekome plany osiągnięcia przez Żydów globalnej dominacji (teoria spiskowa). Protokoły mędrców Syjonu zostały sfabrykowane przez Matwieja Gołowinskiego, rosyjskiego współpracownika cara Mikołaja II, na zamówienie Ochrany, tajnej policji politycznej Imperium Rosyjskiego, w celu obarczenia społeczności żydowskiej odpowiedzialnością za ówczesne problemy polityczne i społeczne Rosji. W dużej części są plagiatem XIX-wiecznej nieantysemickiej satyry autorstwa Maurycego Joly’ego Rozmowy w piekle między Monteskiuszem i Machiavellim. Encyklopedia Britannica opisuje je jako sfałszowany dokument, który służył za pretekst i uzasadnienie antysemityzmu na początku XX wieku[1]. Historycy w Stanach Zjednoczonych i Europie od dawna się zgadzają, że jest to fałszerstwo, w 1993 roku sąd okręgowy w Moskwie wydał w tej sprawie formalne orzeczenie, stwierdzające, że Protokoły mędrców Syjonu zostały sfabrykowane, oddalając powództwo o oszczerstwo wytoczone przez ultranacjonalistyczną rosyjską organizację Pamjat, która posługiwała się nimi w swoich antysemickich publikacjach[2]. Protokoły mędrców Syjonu bywają przyjmowane jako prawdziwe w tych środowiskach i rejonach świata, gdzie są forsowane krytyczne opinie na temat Żydów czy Izraela, a także m.in. w Japonii, gdzie wiele osób uważa je za „podręcznik przejmowania władzy”. W obecnych konfliktach na Bliskim Wschodzie są wykorzystywane jako rzekomy „dowód żydowskiego spisku”. Dały też początek współczesnej literaturze spiskowej, jak np. „None Dare Call it Conspiracy” („Nikt nie waży się nazwać tego spiskiem”) czy „Conspirators Hierarchy: the Committee of 300” („Hierarchia konspiratorów: Komitet 300”)carska antysemicka fałszywka opisująca rzekome plany osiągnięcia przez Żydów globalnej dominacji (teoria spiskowa). Protokoły mędrców Syjonu zostały sfabrykowane przez Matwieja Gołowinskiego, rosyjskiego współpracownika cara Mikołaja II, na zamówienie Ochrany, tajnej policji politycznej Imperium Rosyjskiego, w celu obarczenia społeczności żydowskiej odpowiedzialnością za ówczesne problemy polityczne i społeczne Rosji. W dużej części są plagiatem XIX-wiecznej nieantysemickiej satyry autorstwa Maurycego Joly’ego Rozmowy w piekle między Monteskiuszem i Machiavellim. Encyklopedia Britannica opisuje je jako sfałszowany dokument, który służył za pretekst i uzasadnienie antysemityzmu na początku XX wieku[1]. Historycy w Stanach Zjednoczonych i Europie od dawna się zgadzają, że jest to fałszerstwo, w 1993 roku sąd okręgowy w Moskwie wydał w tej sprawie formalne orzeczenie, stwierdzające, że Protokoły mędrców Syjonu zostały sfabrykowane, oddalając powództwo o oszczerstwo wytoczone przez ultranacjonalistyczną rosyjską organizację Pamjat, która posługiwała się nimi w swoich antysemickich publikacjach[2]. Protokoły mędrców Syjonu bywają przyjmowane jako prawdziwe w tych środowiskach i rejonach świata, gdzie są forsowane krytyczne opinie na temat Żydów czy Izraela, a także m.in. w Japonii, gdzie wiele osób uważa je za „podręcznik przejmowania władzy”. W obecnych konfliktach na Bliskim Wschodzie są wykorzystywane jako rzekomy „dowód żydowskiego spisku”. Dały też początek współczesnej literaturze spiskowej, jak np. „None Dare Call it Conspiracy” („Nikt nie waży się nazwać tego spiskiem”) czy „Conspirators Hierarchy: the Committee of 300” („Hierarchia konspiratorów: Komitet 300”)