Moja wojna trzydziestoletnia; Samozwaniec Magdalena

Nowelki Orzeszkowej poruszają problematykę ucisku pod zaborami (ABC), fałszywej dobroczynności (Dobra pani) oraz hołdu powstańcom styczniowym (Gloria Victis). Dwie pierwsze są bardzo proste w odbiorze, w przeciwieństwie do chyba najsłynniejszej „Glorii Victis” , której fabuła jest pozbawiona chronologii, oraz wydaje się dość niespójnie napisana, choć tu Orzeszkowa musiała celowo nieco szyfrować swój utwór, aby ominąć cenzurę. I trzeba przyznać genialny zabieg zastosowała Orzeszkowa zmieniając zwrot „vae victis” (biada zwyciężonym) na „gloria victis” (chwała zwyciężonym), podkreślając w ten sposób, iż choć powstanie skończyło się porażką militarną to jednak miało bardzo duże znaczenie moralne dla narodu jako czyn ku pokrzepieniu serc. Na koniec trzeba pochwalić to wydanie za opracowanie, charakterystykę utworów.

Janka Podolska wychowuje się w surowych warunkach, zaniedbywana przez ojca wiedzie nudne życie w warszawskiej kamienicy. Czas spędza na bezmyślnym snuciu się po domu. Ojciec, który swoje nadzieje pokłada w dobrze rokującym synu skąpi pieniędzy na edukację córki i pozwala by chowała się pół dziko. Janka to dziewczyna bez perspektyw, niewykształcona, niesamodzielna, bez posagu. Ale fortuna kołem się toczy. Pewnego dnia na skutek różnych nieprzewidzianych wydarzeń sytuacja się zmienia i Janka wbrew swojej woli zaczyna brylować na salonach. Jest jedną z lepszych partii. A ojciec to w niej zaczyna pokładać nadzieje na przedłużenie rodu. A co zrobi Janka? Czy wykorzysta szansę?