Przygody z kryminalistyką; Markiewicz Jan

Za każdym sukcesem frontmena kryje się ciężka praca zaplecza. Nie tylko bowiem widowiskowe pościgi, strzelaniny czy wyrafinowane dedukcje się liczą w walce z przestępstwem.

I tak by wykryć zbrodnie, ująć złoczyńcę a potem go  skazać, potrzebne jest nie tylko przebojowe śledztwo  komisarza , inspektora  czy detektywa tej czy innej służby, a właśnie do tego jesteśmy przyzwyczajeni w literaturze kryminalnej.  Ale też potrzebne jest to co się dzieje za kulisami , w zaciszu laboratoriów kryminalistycznych.
Szukając  ciekawostek około kryminalnych by móc je wam potem zrecenzować trafiłem na wspomnienia jednego z takich „cichych bohaterów” pracy milicyjno-śledczej :  Jana Markiewicza. On właśnie jako młody laborant , jeden z pierwszych roczników w Polsce Ludowej  chemii na Uniwersytecie Jagiellońskim,  już od lat czterdziestych służył pomocą Milicji i prokuraturze współtworząc krakowski Instytut Ekspertyz Sądowych .
Niestety to tyle dobrego co można o tej książeczce powiedzieć bowiem autor mimo iż spisuje swoje wspomnienia to właściwie o niczym ciekawym nie pisze a właściwie pisze jakby robiąc ze swojej działalności wielką tajemnicę np. pisząc o jakichś śledztwach nawet tych z lat 50-tych opisuje je na takim poziomie ogólności że każdy z nas mógłby takie wspomnienia na bazie notatek prasowych spisać . Nawet pisząc o jakimś udanym śledztwie nie opisuje kto je osiągnął tylko piszę enigmatycznie  : Docent C. ,  Magister X itp.
A mogło by być fajnie bo mamy np. cały rozdział poświecony walce z bimbrownictwem (znów mam skojarzenie filmowe jak z bimbrownictwem walczył Sierżant Lichniak w kultowym filmie Tadeusza  Chmielewskiego „Wiosna Panie Sierżancie” ) Polecam też rozdział „Na tropach złodzieja” poświęcony lżejszym śledztwo ale dającym przykład jak łatwo jest wpaść niby mając wszystko w swojej „zbrodni” dopracowane. Lekko surrealistyczny za to jest wątek wybuchy w baraku robotniczym jak mawiają Rosjanie : „I straszno i smieszno”
Na plus niewątpliwie warto jednak zapisać iż mamy opisy śledztw oryginalnych , bez zbytnich ubarwień literackich, nie wiele też jest ideologii.

Iwona Mejza