Bez mundurów; Bolduan Rajmund, Podgóreczny Marian

Tajny Hufiec Harcerzy powstał 15 listopada 1939 r. w Gdyni z inicjatywy drużynowego Czarnej Trzynastki Witolda Nickiego ps. „Morski Orzeł”. Na jego czele stała kilkuosobowa rada z komendantem, którym został phm. Henryk Szymański ps. „Samotny Jastrząb”. 1 stycznia 1940 r. wydano rozkaz organizacyjny, nakazujący bezwzględną walkę z okupantem, utrzymanie ducha polskości i miłości do ojczyzny oraz kontynuowanie ideologii i tradycji Związku Harcerstwa Polskiego.

W początkowym okresie THH składał się z luźnych zastępów i grup harcerskich opartych na systemie trójkowym. Ochotników przyjmowano od 16. roku życia; najpierw następowało uroczyste ślubowanie na ocalałą banderę jachtu Generał Zaruski. Rota przysięgi była następująca: Mam szczerą wolę, całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, o wolność jej walczyć do ostatniej kropli krwi, sztandaru biało-czerwonego żadnym niegodnym uczynkiem nie splamić i być posłusznym Prawu Harcerskiemu. Przyjmujący przysięgę odpowiadał: Od tej chwili jesteś żołnierzem. Obowiązkiem twoim walka o wolność Polski – nagrodą zwycięstwo.

Zasięg działalności Hufca obejmował Gdynię, Orłowo, Oksywie i Wejherowo. Ogółem liczył on ok. 40-60 harcerzy i harcerek. We wrześniu 1942 r. doszło do aresztowań, które na krótko sparaliżowały działalność, m.in. ujęty został phm. H. Szymański. Nowym p.o. komendanta został wówczas Hubert Regliński ps. „Złoty Jeleń”, który sprawował to stanowisko do wiosny 1943 r., kiedy wcielono go do Wehrmachtu. Kierownictwo THH objęła jego rada w składzie: Edmund Śmierzchalski ps. „Biały Kruk” i phm. Józef Wawrzyńczyk ps. „Twarde Serce”. W lutym 1943 r. dokonano reorganizacji organizacyjnej, dzieląc Hufiec na dwie drużyny pod przywództwem E. Śmierzchalskiego i J. Wawrzyńczyka, które potem zostały przekształcone w plutony.