Raport z Monachium; Brycht Andrzej

Fragment powieści. Utwór opowiada o losach rodziny Dorrit i dotyka problemów spekulacji giełdowych i nieudolności rządu… Spis treści: Rodział I. Towarzysze podróży Rozdział II. Pani General Rozdział III. W drodze Rozdział IV. List od Małej Dorrit Rozdział V. Coś się nie układa Rozdział VI. Coś się układa Rozdział VII. Przeważnie o prunelkach i pryzmatach. Rozdział VIII. Pani Gowan-matka stwierdza, że to wszystko na nic Rozdział IX. Ktoś zjawia się i znowu znika Rozdział X. Pani Flintwinch ma coraz straszniejsze sny Rozdział XI. List od MAłej Dorrit Rozdział XII, W którym odbywa się wielka konferencja patriotyczna Rozdział XIII. Epidemia szerzy się Rozdział XIV. Rady Rozdział XV. Nie ma przeszkód dla małżeństwa tych dwojga Rozdział XVI. Wielkie postępy Rozdział XVII. Zaginiony Rozdział XVIII. Zamek na lodzie Rozdział XIX. Zamek na lodzie rozpada się w gruzy Rozdział XX Będący wprowadzeniem do rozdziału następnego Rozdział XXI. Dzieje samoudręki Rozdział XXII. Któż tak późno idzie drogą Rozdział XXIII. Pani Affery składa pewne warunkowe przyrzeczenie w sprawie swych snów Rozdział XXIV. Wieczór długiego dnia Rozdział XXV. Majordomus składa rezygnację Rozdział XXVI. Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę Rozdział XXVII. Więzień Marshalsea Rozdział XXVIII. Goście w Marshalsea Rozdział XXIX. Wyznania Rozdział XXX. Affery opowiada sny Rozdział XXXI. Rozrachunek Rozdział XXXII. Zbliżamy się ku końcowi Rozdział XXXIII. Skrzynka Rozdział XXXIV. Zakończenie Utwór opowiada o losach rodziny Dorrit i dotyka problemów spekulacji giełdowych i nieudolności rządu… Spis treści: Rodział I. Towarzysze podróży Rozdział II. Pani General Rozdział III. W drodze Rozdział IV. List od Małej Dorrit Rozdział V. Coś się nie układa Rozdział VI. Coś się układa Rozdział VII. Przeważnie o prunelkach i pryzmatach. Rozdział VIII. Pani Gowan-matka stwierdza, że to wszystko na nic Rozdział IX. Ktoś zjawia się i znowu znika Rozdział X. Pani Flintwinch ma coraz straszniejsze sny Rozdział XI. List od MAłej Dorrit Rozdział XII, W którym odbywa się wielka konferencja patriotyczna Rozdział XIII. Epidemia szerzy się Rozdział XIV. Rady Rozdział XV. Nie ma przeszkód dla małżeństwa tych dwojga Rozdział XVI. Wielkie postępy Rozdział XVII. Zaginiony Rozdział XVIII. Zamek na lodzie Rozdział XIX. Zamek na lodzie rozpada się w gruzy Rozdział XX Będący wprowadzeniem do rozdziału następnego Rozdział XXI. Dzieje samoudręki Rozdział XXII. Któż tak późno idzie drogą Rozdział XXIII. Pani Affery składa pewne warunkowe przyrzeczenie w sprawie swych snów Rozdział XXIV. Wieczór długiego dnia Rozdział XXV. Majordomus składa rezygnację Rozdział XXVI. Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę Rozdział XXVII. Więzień Marshalsea Rozdział XXVIII. Goście w Marshalsea Rozdział XXIX. Wyznania Rozdział XXX. Affery opowiada sny Rozdział XXXI. Rozrachunek Rozdział XXXII. Zbliżamy się ku końcowi Rozdział XXXIII. Skrzynka Rozdział XXXIV. Zakończenie

Przedpiekle doskonale ukazuje obyczajowość XIX wieku i to, jak trudna do zniesienia mogła być dla kobiet - tych dorosłych i tych młodszych. Powieść ukazuje życie na pensji, ale i inne jego aspekty - jak wyglądały małżeństwa, ile kobiety wiedziały o macierzyństwie i jak bardzo nie bardzo przygotowane do życia, jak bardzo obyczajowość nie pozwalała im zdobyć odpowiedniej wiedzy. To upiorny obraz świata, w którym zasady społeczne stają się ważniejsze niż ludzkie zdrowie i życie. Sama opowieść o Stasi jest smutną historią dorastania pewnej dziewczynki, która musiała opuścić dom rodzinny z powodu nowej kobiety w życiu ojca. Nie jest to baśń, nie jest piękna opowieść, choć czarnych charakterów nie brakuje, a i paru dzielnych "rycerzy" by się znalazło. To smutna opowieść o samotności, obojętności dorosłych, złych wpływach i braku jakiegokolwiek pozytywnego wzoru do naśladowania. To chyba najbardziej uderza w powieści, bo sprawia, że jest ponadczasowa. I dziś nietrudno znaleźć taką Stasię, bo choć pewna różnica między nią a współczesnymi odpowiednikami się znajdzie, to nie będzie duża. Momentami przez to Przedpiekle przypomina współczesne powieści młodzieżowe. Przedpiekle to jednak nie tylko Stanisława, ale i inni bohaterowie, którzy zostali doskonale wykreowani. Mamy kilka pustych dziewczynek, mamy pragnącą życia ale i bliską śmierci Józię, cudownego doktora i Franka. To właściwie cała plejada różnorodnych postaci, każda jest inna, charakterystyczna i ma własne podejście do świata i życia. Niektóre nowoczesne, inne skrajnie staroświeckie, wszystkie na raz zachwycają różnorodnością i realizmem. To, co troszeczkę razi w powieści, to sposób jej napisania. Wszechwiedzący narrator bardzo często wychodzi na pierwszy plan i zaczyna moralizować, użalać się na bohaterami lub ich oceniać. Jest to rozwiązanie bardzo popularne w prozie XIX wieku, pojawiało się na przykład w powieściach tendencyjnych, o których już pisałam, ale Przedpiekle nią nie jest. Ma uczyć i pokazywać co właściwe, jednak w tym przypadku robi to zbyt nachalnie, zwłaszcza, że bez tego powieść wiele by zyskała na uroku. Polecam Przedpiekle wszystkim zainteresowanym realiami XIX wieku i obyczajowości tamtejszego okresu. Polecam też tym, którzy lubią smutne historie z dobrym zakończeniem. Aleksandra z Lubimy Czytać