Pancerna brzoza. Słownik prawicowej polszczyzny; Hassliebe Łukasz

Książka ukazuje, w jaki sposób retoryka wpływa na kształtowanie się postaw twórczych, (również retoryka zawarta w manifestach literackich, teatralnych czy filmowych). Jest próbą ukazania związków i zależności istniejących pomiędzy dziełem, twórcą a widzem na przykładzie dokonań artystycznych i metod pracy takich twórców, jak Kazimierz Dejmek, Jerzy Grotowski, Konrad Swinarski, Andriej Tarkowski, Federico Fellini, Peter Brook, Boris Ejfman. Publikacja dotyka problemów wykorzystania retoryki nie tylko w sztukach opartych na przekazie werbalnym, ale także w sztuce filmu, cyrku, czy w balecie. Jest nowatorskim spojrzeniem na cele i zadania retoryki we współczesnej sztuce i kulturze oraz możliwości jej wykorzystania w budowaniu różnorodnych relacji twórczych — między aktorem i reżyserem, aktorem, reżyserem a widzem, czy ogólnie między dziełem a jego odbiorcą.

Pięknie napisana i bogato zilustrowana opowieść o życiu i twórczości, a przede wszystkim o fascynacjach i inspiracjach malarskich „kultowego” poety okresu Młodej Polski. Szkicując postaci czołowych artystów przełomu XIX i XX w., autorka barwnie - nie wystrzegając się anegdot i plotek utrwalonych w prasowych notkach - odmalowuje zarazem całą panoramę epoki fin de siecle: zwyczaje polskiego społeczeństwa, trudne realia życia twórców pióra i pędzla, życie kulturalne toczące się w galeriach publicznych i prywatnych salonach, zwłaszcza zaś upodobania estetyczne elit inteligenckich, ziemiańskich i mieszczańskich Warszawy i Krakowa.

Retoryka jako instrument wywierania wpływu i sztuka wymowy pozostaje bardzo atrakcyjną dziedziną wiedzy. Różnorodność tekstów zgromadzonych w cennej merytorycznie publikacji Rhetorica regina artis scientiaeque (dedykowanej prof. Jakubowi Z. Lichańskiemu) wskazuje na jej ponadczasowość oraz szerokie zastosowanie środków perswazji. Zaproszeni do współpracy badacze pokazują, jak politycy wyzyskiwali ją w praktyce, by przekonywać odbiorców do swoich racji, zdobywać poparcie czy usprawiedliwiać swe postępowanie, literaci — by przełamywać tabu i manipulować odbiorem, zaś mówcy — by motywować do działania, nawet w najtrudniejszych okolicznościach. Autorzy tekstów poruszają również tematy bardzo aktualne: Cyprian Mielczarski mówi o stającej się faktem „powszechnej retoryzacji naszej kultury”, skutkującej wypieraniem prawdy z przestrzeni publicznej przez zabiegi socjotechniczne i coraz szerszym pojmowaniem stosunków międzyludzkich w kategoriach „oddziaływania i podporządkowywania sobie woli i myśli innych jednostek”, Ewa Lewandowska-Tarasiuk pyta z kolei o dzisiejszy poziom retoryki politycznej, wykorzystywanej do antagonizowania odbiorców oraz szerzenia niechęci i agresji.