Pietrzak Małgorzata – Retoryka – narzędzie w twórczej komunikacji. Teatr i film

Celem niniejszej książki jest przypomnienie kobiecej obecności we wczesnych okresach literatury. Wszelkie wyrażające się w piśmie formy niewieściej wypowiedzi, które zachowały bardziej lub mniej wyraźne piętno osobowości autorek. Poemat, opowiadanie, traktat, utwór hagiograficzny (żywot, opis cudów), kronika, pamiętnik, listy, przekład lub parafraza wcześniejszego utworu to tylko przykładowe gatunki literackie, z jakimi będziemy mieć do czynienia.

Oczywiście, że szli i krzyczeli: Polska! Polska!". Ale też inne wyrazy znalazły się z czasem na ustach idących. Zwłaszcza gdy upowszechniło się zjawisko masowej demonstracji. Kiedyś idący wołali: "Chleba i pracy!". A potem skandowali: "Precz, precz, precz" i "Niech żyje!". I my też szliśmy kiedyś, wznosząc okrzyki: "Solidarność! Solidarność!" ... Owa ciągłość manifestacji jest istotną racją zastanawiania się nad wyrazami mającymi określić naszą tożsamość. Słowa te, wybrzmiałe lub zapominane, kierują uwagę ku poczuciu patriotyzmu, każą myśleć o stosunku do Ojczyzny. W wieku XIX i XX kwestia Ojczyzny miała dla Polaków zasadnicze znaczenie. Ujmowali w niej sens polskości i swego stosunku do Polski. A więc poczucie tożsamości narodowej i świadomość gwałtowności zmian narodowej wspólnoty. Ta najważniejsza sprawa Polaków da się sprowadzić do ich zmagań z Polską i sporów o Nią. Czy te zagadnienia pozostają istotne dla nas? Czy może i my "zapomnieliśmy na ustach wyrazu'"? (Ze wstępu)