Krytycy i sztuka; Porębski Mieczysław

Debiut Adama Zamoyskiego z 1979 roku. "To, co przede wszystkim uderzało w grze Chopina, to wytworność i swoboda. Nie było widać żadnego wysiłku, żadnej trudności, żadnego przesadnego ruchu. Ta zwinność palców wynikała w dużej mierze stąd, że w dzieciństwie zostawiono mu swobodę uczenia się i jego palcowanie było wysoce nieprawidłowe: potrafił grać kciukiem po czarnych klawiszach i nie przeszkadzało mu przekładać dłuższy palec nad krótszy, by osiągnąć wyjątkową płynność. [...] W połączeniu z wyrazem harmonijnego skupienia na twarzy - żadnego ściągania brwi, grymasów cierpienia, po prostu głębokie zamyślenie - sprawiało to zawsze wrażenie gry spontanicznej, obojętne, czy rzeczywiście improwizował, czy grał z nut."