Okna niepokoju; Zechenter-Spławińska Elżbieta

wg Wikipedii: utwory poetyckie napisane przez Zygmunta Krasińskiego w Paryżu w latach 1844–1848. Pierwsze trzy części zostały wydane pod pseudonimem literackim Spirydion Prawdzicki w 1845[1]. Jako całość, składająca się z pięciu psalmów, została opublikowana w 1850 roku[2]. Od 1874 były drukowane pod prawdziwym nazwiskiem autora. Początkowo składały się z trzech części (powstałych w latach 1844–1845): Psalm wiary Psalm nadziei Psalm miłości W 1846–1848 Krasiński napisał: Psalm żalu Psalm dobrej woli Pierwsze trzy psalmy mają charakter historiozoficzny i religijny. Omawiają cnoty teologiczne w życiu współczesnego Krasińskiemu polskiego społeczeństwa. Polemizują z ideami rewolucyjnymi, analizują także ideały miłości i bratestwa, dążenia narodu polskiego (zarówno ludu jak i szlachty). W pierwszym psalmie drugiej grupy – Psalmie żalu – zwraca się do Juliusza Słowackiego, ustosunkowując się do jego wiersza Do autora trzech Psalmów – Odpowiedź na Psalmy przyszłości. Zarówno w tym utworze jak i w kolejnym – Psalmie dobrej woli (tu w formie modlitwy) nawiązuje Krasiński do ideału nieskalanej Polski, wierząc, że może zmartwychwstać – odzyskać wolność – wyłącznie mocą swojego i narodu ducha. Polemika Słowackiego i Krasińskiego na temat Psalmów przyszłości ma istotne znaczenie literackie. Wiele jej zwrotów weszło do mowy potocznej. Egzemplarz pochodzi z dawnej Biblioteki Towarzystwa Czynnej Pomocy Pracowników Poczty Telegrafu i Telefonii Rzeczypospolitej Polskiej we Lwowie