Rozważania o Słudze Bożym Bernardzie Łubieńskim

Bernard Łubieński, potomek zasłużonej dla Ojczyzny i Kościoła rodu, syn Tomasza i Adelajdy Łubieńskich, urodził się 9 grudnia 1846 r. w Guzowie koło Warszawy. Dzieciństwo i wczesną młodość przeżył w domu rodzinnym. Po ukończeniu studiów humanistycznych w katolickim kolegium w Ushaw, w Anglii, wstąpił do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, czyli Redemptorystów i 7 maja 1866 r. złożył śluby zakonne w Bishop Eton koło Liverpool. Tam także rozpoczął studia filozoficzne i teologiczne, które ukończył w międzynarodowym seminarium zakonnym w Wittem, w Holandii. Święcenia kapłańskie przyjął w Akwizgranie (Aachen) 29 grudnia 1870 r. Przez jedenaście lat pracował w Anglii jako misjonarz i duszpasterz wśród katolików angielskich i polskich emigrantów. Pełnił też odpowiedzialne obowiązki w swej wspólnocie zakonnej.

Powróciwszy do Ojczyzny w 1883 r. przyczynił się do założenia domu zakonnego redemptorystów w Mościskach, gdzie też rozwinął intensywną działalność duszpasterską i misyjną, pomimo poważnego paraliżu nóg, któremu uległ już w 1885 r. Był także przełożonym tego domu zakonnego w latach 1894-1903. Przebywając następnie w Krakowie od 1903 r. do 1905 r. oraz w Warszawie w latach 1906 – 1911 prowadził nadal działalność misyjną i rekolekcyjną wśród różnych warstw społeczeństwa polskiego.

Będąc ponownie przełożonym klasztoru w Mościskach od 1912 do 1918 r. nie tylko przyczynił się do ocalenia tego domu zakonnego podczas I wojny światowej, ale pomagał także miejscowej i okolicznej ludności oraz prowadził działalność duszpasterską zwłaszcza wśród młodzieży. W latach 1919 – 1926 należał do wspólnoty redemptorystów w Krakowie. Pełnił wówczas odpowiedzialne obowiązki zakonne oraz różne posługi kapłańskie w kościele przyklasztornym i w innych kościołach Krakowa.

Powróciwszy do Warszawy w 1926 r. przebywał w tamtejszym klasztorze aż do śmierci. Będąc w podeszłym wieku pracował nadal głosząc słowo Boże i wiele spowiadając. Utrudzony działalnością apostolską i doświadczony cierpieniem kalectwa oraz ostatniej choroby, zmarł 10 września 1933 r. w Warszawie.

6 marca 2018 r. papież Franciszek promulgował dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych o uznaniu heroiczności cnót o. Bernarda, a tym samym został mu przyznany tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.