Vademecum teatromana; Kudliński Tadeusz

Eugeniusz Bodo był wzorem przedwojennej elegancji, szarmanckiego dżentelmena – nazywany był „królem mody”, „królem polskiego ekranu”, ulubieńcem publiczności. Ale ówczesną scenę kabaretową tworzyło bardzo wielu niezwykłych artystów, m.in. Fryderyk Járosy, Hanka Ordonówna, Stefania Górska, Zofia Terné, Maria Modzelewska, Konrad Tom i Zula Pogorzelska, Feliks Konarski, Nina Oleńska, Alfred Schütz, Renata Bogdańska-Anders, Gwidon Borucki, Wojciech Wojtecki, Wiktor Budzyński, Stanisław Ruszała, Loda Halama i najjaśniejsza gwiazda wśród autorów, czyli Marian Hemar. To o nich jest ta opowieść, prezentująca kilkanaście najbardziej znanych postaci piosenki, tańca i filmu. Od kilkunastu lat obserwujemy rosnące zainteresowanie historią kabaretu okresu międzywojennego. Na temat teatrów rewiowych ukazują się publikacje naukowe i popularne, a także liczne biografie artystów w nich występujących. Wydawane są płyty z dawnymi piosenkami, w oryginalnym i współczesnym wykonaniu. Powstają filmy dokumentalne i fabularne, a nawet nowy serial TVP pt. „Bodo” w reżyserii Michała Kwiecińskiego i Michała Rosy. Jakby chciano nadrobić długi czas milczenia o tym, co było ważne i ciekawe w naszej kulturze rozrywkowej przed wybuchem drugiej wojny światowej. Pokolenia, które tę kulturę współtworzyło, właściwie już nie ma. Co tak atrakcyjnego jest dla jego prawnuków po ponad wieku, że słuchają audycji radiowych, oglądają programy telewizyjne i szukają informacji, kim byli twórcy przedwojennego kabaretu i jak potoczyły się ich późniejsze losy? Bohaterów tamtych lat przypominają unikatowe materiały archiwalne, fotografie, przedwojenne nuty słynnych przebojów, recenzje i artykuły prasowe, plakaty, a nawet reklamy z tamtych czasów; są też nieznane listy, dokumenty. Tak bogata ikonografia pochodzi z prywatnych zbiorów od lat fascynującej się przedwojennym kabaretem Autorki, Anny Mieszkowskiej oraz Maryny Wiśniewskiej, która nadała książce kształt plastyczny. Nic w sztuce nie jest tak krótkotrwałe jak teatr, a w teatrze – piosenka. Bo jak ktoś kiedyś powiedział: „proszę zauważyć, jak ulotna jest ludzka pamięć i jak szybko przemija sława”.